غیبت اخلاق پزشکی

 

بیمارستان‌های تهران در غیبت اخلاق پزشکی

بیمارستان‌ها در پایتخت ایران همیشه محل مناقشه بودند. از ماجرای زباله‌های خطرناکی که تولید می‌کنند و تفکیک‌شان به عنوان مسئله‌ای حل ناشده میان شورای شهر و شهرداری و وزارت بهداشت باقی مانده، گرفته تا آداب پذیرش و 

ترخیص بیماران.

سال گذشته بود که کارکنان بیمارستانی در تهران یکی از بیماران ترخیص شده را گوشه بزرگراه در شهر بزرگ رها کردند و سیلی از انتقاد به سوی مسئولان سلامت و بهداشت ایران سرازیر شد.

پیش از این موضوع زیرمیزی گرفتن برخی پزشکان و مسئولان بعضی بیمارستان‌ها و کلینیک‌های درمانی مطرح شده بود و در هفته‌های گذشته هم از پدیده‌ای رونمایی شد که به عنوان گروگان‌گیری اجساد بیماران فوت شده در بیمارستان 

از آن یاد می‌شود.

مسئولان بعضی بیمارستان‌ها این طور که مطبوعات و خبرگزاری‌ها گزارش داده‌اند پیکر بیماران فوت شده را در سردخانه نگاه می‌دارند تا اول با خانواده و همراهان آن تسویه حساب کنند. بسیاری از شهروندان می‌گویند تا بیمارستان‌ها پول نگیرند اساسا‌ً کاری برای بیمار و خانواده اش نمی‌کنند.  بعضی بیمارستان‌های دولتی ایران حتی از بیمار و یا همراه او می‌خواهند که کارهای مربوط به پرستاری را انجام دهد.

پایتخت ایران با ده‌ها بیمارستان تخصصی و عمومی پذیرای جمع بزرگی از بیماران شهر بزرگ است. با اینحال مشکل بتوان گفت در سالهای اخیر دستگاه‌ها و خدمات بیمارستانی گسترش پیدا کرده باشد. برای آنها بحث‌های اقتصادی مطرح است. مهم نیست که مریض چقدر راضی برود بیرون یا نرود.

وزیر بهداشت ضعف ارائه خدمات، زیرمیزی گرفتن و به گروگان گرفتن پیکر بیماران فوت شده را غیراخلاقی و ممنوع اعلام کرده بود.

***

واقعاً برای جامعه پزشکی ایران متأسف هستم آنها تنها قسم میخورند در راستای رفاه خودشان و جیب مبارک گام بردارند!! وجدان ها کجا رفته است؟!! این روزها خدا نکند که پای شما به بیمارستان باز شود و خدا نکند که سن و سال شما یک کم زیاد باشد. سریعا شما را خواهند کشت. من خودم بارها شاهد بودم که افراد مسن را چگونه از بین می برند. در زمان شاه بیمارستانها همه مجانی بودند و مردم قدرش را حالا می فهمند. در جمهوری اسلامی همه سر دمداران این رژیم به فکر پول و قدرت هستند. در ایران اسلامی مردم بی پول باید بمیرند.

در ایران به هفتاد و چند میلیون نفر انسان مظلوم به صورت کاملا علنی ظلم می کنند و حقوق شهروندی آنها را زیر پا می گذارند بعد مسئولین دغدغه های دیگه ای دارند. به فکر غزه و لبنان هستند. برای آنها سلاح جنگی می فرستند. کشورشان را آباد می کنند در حالیکه بسیاری از مردم در این کشور در فقیر هستند و حتی بیمه ندارند و رسما از پس هزینه های بیمارستانی و بیماری خود بر نمی آیند و توانایی پرداخت آنها را ندارند و در نتیجه ی آن باید در فقر و نداری و بیماری دست و پا بزنند و در عوض بعضی از مردم به خیابانها می آیند و مرگ بر دولت ها را سر می دهند!!! در اینجا بیشتر هزینه های درمانی متاسفانه بر عهده خود مردم و بیماران است. واقعا جای تعجب دارد که ما مردم و کودکان بی گناه خود را رها کرده ایم و مسئولین حتی برای آنها کوچکترین حق شهروندی قائل نمی شوند اما از مردم غزه و لبنان و ... مثلا حمایت می کنند. 

میلیون ها و میلیاردها پول برای مردم کشورهای دیگر فرستاده می شود و غزه و لبنان و ... را از سرمایه ها و پول و دارو و منابع این کشور غنی می کنند در حالیکه بسیاری از کودکان و مردم کشور خودمان در فققر به سر می برند و هر روز در حسرت چیزهای نداشته هستند. بسیاری از کودکان هستن که حتی نمی توانند به مدرسه بروند تنها به این دلیل که مشکل مالی دارند و بسیاری حتی داشتن یک دوچرخه برای آنها آرزو است. واقعا اینجا چگونه مملکتی است!!؟؟ در اینجا بسیاری از مردم نمی توانند داروی بیماری خود را تامین کنند و و از نداری می میرند و دولت با وقاحت اعلام می کند به این دلیل و به آن دلیل، به خاطر تحریم دارو نداریم بعد گونی گونی برای کشورهای دیگر مجانی دارو صادر می شود. کدام حرف شما را باور کنیم!؟ شما هر روز این مردم را فریب می دهید، با جانشان به صورت های مختلف بازی می کنید. کسانی که واقعا به فکر مردم خود نباشند چگونه می توانند به فکر انسان های دیگر باشند؟! به نظر شما این جایی برای فکر کردن ندارد؟!

مسئله این است که در اینجا و در این مملکت با این وضعی که مسئولین مثلا خردمند اسلامی برای مردم ساخته اند همه چیز را اقتصاد و یا به طور واضح تر پول تعیین می کند حتی اخلاق و رفتار پزشکان و و پرستاران در بیمارستان ها و کلینیک ها!!

این که پرستاری کاری را از همراه بیمار بخواهد چند دلیل دارد: تعداد کم پرستاران در مقابل تعداد زیاد مراجعین، و این که بسیاری از خدمات اصلا در حیطه وظایف پرستاری نیست و از وظایف بهیاران، خدمه و نیروهای کمک محسوب می شود که تعداد آنها نیز در مقابل تعداد بیماران کم است.